این عمل او مورد مخالفت عده کثیری که از جانب برخی محافل تحریک می‌شدند قرار گرفت و حتی در بعضی از موارد منجر به کندن نهال‌ها و ویران کردن باغات شد .از طرفی بهره برداری از باغات چای پس از پنج سال از غرس نهال دو ساله آغاز می‌شود و کشاورزان در آن زمان نیز آشنایی کافی در امور کاشت، داشت و برداشت نداشتند، برای همین علاقه و تمایل به کشت چای نشان نمی‌دادند. اما کاشف السلطنه با تحمل مرارت‌های زیاد و رویارویی با موانع مادی و مشکلات اجتماعی شرایط گسترش احداث باغ‌های چای در واحد سطح را فراهم کرد و با ایجاد انگیزه، زمینه علاقمندی کشاورزان به کشت چای را بوجود آورد .
نخستین بار تعدادی از کشاورزان در حومه شهر لاهیجان (چارخانه‌سر) کشت چای را آغاز کردند و به تدریج در سایر نقاط استان گیلان گسترش یافت. بطوریکه در سال ۱۳۱۹ مساحت باغات چای به ۶۰۰ هکتار رسید. روند توسعه تدریجاً ادامه داشت تا اینکه در سال ۱۳۳۷ دولت ایران اقدام به تأسیس سازمان چای کشور کرد تا کشاورزان چایکار و صاحبان صنعت چایسازی را تحت حمایت قرار دهد. در حال حاضر سطح زیر کشت چای حدود ۳۲۰۰۰ هکتار است که در بیش از ۹۰۰ قریه در شهرهای صومعه سرا، فومن، شفت، رشت، لاهیجان، آستانه اشرفیه، سیاهکل، لنگرود، رودسر و املش در استان گیلان و شهرهای رامسر و تنکابن تا حوالی چالوس در استان مازندران به طول حدود ۲۰۰ کیلومتر بصورت نامنظم و مجزا با فواصل کم و زیاد و دور و نزدیک با جاده اصلی بصورت پراکنده قرار گرفته و هم اکنون حدود ۶۰۰۰۰ خانوار در کشت و کار این محصول اشتغال دارند. (تارنمای سازمان چای کشور)
کاشف‌السلطنه با وسایل و ماشین‌آلات چای و همراهان از بمبئی با کشتی به مقصد بوشهر حرکت کرد و در آخرین روزهای اسفند ۱۳۰۷ خورشیدی به ایران رسید. درمورد مرگ او گفته می‌شود او اتومبیلی از کمپانی زیگلر با راننده عرب و اتومبیل دیگری برای همراهان اجاره کرد و ساعت ۱۱ صبح از بوشهر به سمت شیراز به راه افتادند. در گردنه ملو که بین دالکی و کنارتخته بود، اتومبیل به دره پرت شد. کاشف در همان لحظه کشته شد اما مرگ او با ابهاماتی همراه است.
بنا بر وصیتش او را بر تپه‌های چای در لاهیجان به خاک سپردند که در همان مکان آرامگاهی به پا شد – آرامگاه کاشف السلطنه – که اکنون موزه تاریخ چای ایران است.[نیازمند منبع]کاشف‌السلطنه روی تپه‌ای از چای که توسط وی در سال ۱۳۰۷ خورشیدی خریداری شده بود به خاک سپرده شده‌است. وصیت کرده بود بر قبرش سنگی از مرمر سیاه بگذارند، بی سقف و حفاظ و در میان بوته‌های چای. ابتدا چنین کردند اما بعدها از دو درصد درآمد چای مقبره‌ای اختصاصی برای او ساختند.
