در این مرحله از کشت برنج زنان شالیکار با تشت‌هایی پر از جو جوانه‌دار هر یک به تمبیجاری رفته و با مهارتی خاص تل ها را به صورت یکدست بر زمین می‌پاشند.

دور خزانه را لوله‌ (نوعی نی) می‌زنند و آن را کج می‌کنند و روی آن پلاستیک می‌کشند تا به شکل گلخانه درآید. لوله به این علت زده می‌شود که پلاستیک مستقیم با جوانه‌های جو برخورد نداشته باشد.

سپس دورتا دور پلاستیک را گل خیس می‌گیرند تا محکم شود و در اثر وزش باد جا به جا نشود.

در این مرحله برخی کود می‌زنند که گرچه باعث زودتر آماده شدن نشا می‌شود اما کیفیت لازم را ندارد. شالیکاران در روزهای آفتابی و گرم اطراف پلاستیک را کنار می‌زنند تا درجه حرارت داخل خزانه کاهش یافته و اکسیژن به داخل آن نفوذ کند. حتی در بعضی از مناطق روزها پوشش پلاستیکی را بر می‌دارند و در شب با کاهش دما روی آنرا پلاستیک می‌کشند.

به صورت عادی حدود ۱۵ روز طول می‌کشد تا نشا (توم) ۲۰ تا ۲۵ سانت شده و آماده کاشت در بیجار شود. دو سه روز قبل از نشاکاری، پلاستیک روی تمبیجار را عصرانه که آفتاب نیست باز می‌کنند و می‌گذارند نشاها تا صبح با هوای بیرون سازگار شود و تا دو روز می‌ماند. بعد از دو روز مرحله نشاکاری آغاز می‌شود.

به دلیل گستردگی علف‌های هرز در استان گیلان، کشت برنج به روش نشایی انجام می‌شود. در این روش، قبل از جوانه‌دار کردن جو برنج (تل زدن)، تمبیجار را آماده می‌کنند.

تمبیجار (توم‌بیجار) قطعه زمین کوچک و مرزبندی شده است که داخل بیجار یا خارج آن قرار دارد. برای آماده کردن تمبیجار،‌ آن را شخم می‌زنند، بعد آبگیری و مرزبندی می‌کنند.

کارگرانِ مرزبند برای مرزبندی خزانه، گل‌ها را با بیل روی هم می‌گذارند و با ایجاد مرز آب را داخل زمین نگه می‌دارند. در این مرحله زنان به تمبیجار می‌روند و علف های هرز زمین را می‌کنند (وجین اول).

بعد از وجین، زمین را هموار می‌کنند. برخی ترجیح می‌دهند این کار به شیوه قدیمی با دست انجام شود تا زمین هموارتر شود. هرچه زمین هموارتر باشد جو برنج که در آن ریخته می‌شود بهتر رشد می‌کند.

در این شیوه از کشت برنج زنان با دست‌هایشان سطح گلی زمین را هموار می‌کنند. برخی هم این کار با ماله انجام می‌دهند تا سرعت کار بیشتر شود.

پس از صاف شدن زمین،‌ دوای علف‌کش در مرز می‌ریزند و می‌گذارند یک روز بماند تا جلوی رشد علف گرفته شود. حالا تیمجار آماده اضافه شدن جو تل زده است.

مرحله اول کشت برنج تهیه بذر است. بذری که برای کاشت انتخاب می‌شود از محصول سال قبل است. شالیکاران بعد از برداشت برنج و خشک کردن آن، مقداری بذر را بصورت شلتوک یا بصورت خوشه نگهداری می‌کنند تا در سال بعد از آن جهت کاشت در خزانه استفاده کنند.

این بذر در جای خشک و مناسبی نگهداری می‌شود تا از دست حشرات، پرندگان و جوندگان در امان باشد. از این بذر از پایان هفته اول فروردین برای جوانه زدن استفاده می‌کنند.

ابتدا جو برنج (بذر) را در آب می‌گذارند تا جوانه بزند. در گذشته زمانی که هوا سرد بود گیاهی به نام شوند را روی جو خیس خورده می‌ریختند تا جو عرق کند و زودتر جوانه بزند. الان به جای این کار، کاه را می‌سوزانند و از دود آن برای گرم کردن جو و تل زدن آن استفاده می‌کنند.

روزی ۲ بار صبح و غروب روی جو را با آب ولرم خیس می‌کنند و برای اینکه گرم بماند روی آن را با گونی نخی می‌پوشانند. جو پس از سه روز جوانه زده و آماده بردن به تمبیجار که از قبل آماده شده است می‌شود‌.

یک ماه قبل از رسیدن برنج بعد از وجین دوباره، شالیکاران انواع کود و سموم زا برای خلاصی شالی از کرم‌ها و آفت‌ها می‌زنند.

اگر کود زیادی به زمین زده شود ممکن است شالی به صورت خوابیده درآید  زیرا زیاد رشد می‌کند. در نتیجه سر آن سنگین شده و خم می شود و درو کردن آن سخت می‌شود. به ویژه باران در این زمان بر خم شدن بیشتر ساقه‌های برنج تاثیر دارد.

وقتی شالی حسابی زرد شد و دانه‌های برنج سر کشید، زمین را خشک  و با یک دستگاه دروگر یا به صورت دستی آن را درو می‌کنند. خرمن معمولا در مرداد یا اوایل شهریور بسته به آب و هوای هر سال انجام می‌شود.

سپس یک کمباین خرمن‌ها را  می کوبد و جو برنج را از ساقه جدا می کند. بعد کاه حاصل را می فروشند. اگر درو با دست باشد کلوش آن (کاه) برای حصیربافی یا ساخت سقف به کار می آید.

برنج را در انبار برنج (کندوج) انبار می کنند و پس از مدتی به شالیکوبی می‌فروشند.

زنان شالیکار در دسته های ۱۵ تا ۲۰ نفره توم‌ها را در تشت‌ به بیجار می‌برند. آنها با هم و ردبف به ردیف دسته‌های توم را تک تک کرده و در فاصله‌های منظم در بیجار می‌نشانند. یک ماه پس از نشاکاری نوبت وجین دوباره است. اگرچه دستگاه‌های وجین آمده است ولی به توانایی دست زنان شالیکار عمل نمی‌کند.

نشا و وجین برنج به قدری به زنان شالیکار وابسته است که به آن زنانه‌کار می‌گویند. زنان شالیکار از صبح زود تا عصر و معمولا به مدت یک ماه از زمینی به زمینی دیگر می‌روند و نشا می‌کنند و بعد نوبت وجین دوباره هم همین زمان مشغول کارند.

صاحب زمین صبحانه، نهار، چای و میوه را برای آنها تهیه کرده و آنها کنار بیجار یا وسط زمین به خوردن و استراحت کوتاه مشغول می‌شوند.

ماندن در آب و گل و خم و راست شدن‌های بسیار در این کار  صدمات جدی به سلامت زنان شالیکار می‌زند. سرعت بالای کار در نشاکاری و وجین باعث می‌شود شالیکاران از چکمه هنگام کار استفاده نکنند. چرا که چکمه در گل گیر می‌کند و سرعت کار را از آنان می‌گیرد.

در مرحله توم کنی مردان شالیکار دسته های توم را از تمبیجار می‌کنند و در تشت می‌ریزند. قبل از کندن نشاء‌ها خزانه باید کاملاً آبیاری شود تا عمل کندن نشاء‌ها به آسانی صورت بگیرد و به ریشه‌ها آسیبی وارد نشود.

شالیکاران قبل از کاشت برنج در بیجار، اقدام به مرمت و بازسازی مرزها و کرت‌ها می‌کنند. جوی‌ها و رودخانه‌هایی که شالیزار را مشروب می‌کنند، اغلب مشترکند. برای همین بطور دسته جمعی آنها را لایه‌روبی می‌کنند. آنها همچنین زمین را از کاه و کلوش و … پاک می‌کنند.

شالیزار در دو نوبت شخم زده می‌شود. نوبت اول؛ در پاییز یا اواخر زمستان و شخم دوم بوسیله تیلر در بهار.  شخم دوم؛ عمود بر جهت شخم اول انجام می‌گیرد. حدود چند روز قبل از انتقال نشاء به زمین اصلی عمل هموارکردن و ماله‌کشی زمین انجام می‌شود.

به این عمل در بعضی نقاط شمال «لت زدن» نیز می‌گویند که باید بدقت انجام شود تا ارتفاع آب در نقاط مختلف سطح زمین یکسان باشد. بعد از این عمل زمین را همانند سال قبل کرت‌بندی می‌کنند.