حصیر زیراندازی نرم و سبک و گاه زبر و خشن است که از الیاف گیاهی بافته می‌شود و برگرفته از طبیعت است. حصیر سده‌هاست که مورد استفاده قرار می‌گیرد و گیلان نیز از آن بی‌نصیب نبوده است.
خاصیت آسیب‌پذیری آن بر اثر رطوبت فراوان در مناطق شمالی باعث شده که اسناد معتبری از پیدایش آن در دست نباشد. برای شناخت تاریخچه آن باید به منابع مکتوب چند سده اخیر استناد کرد.
برای نمونه در لغت‌نامه علامه دهخدا به نقل از حدود العالم آمده: «… از ناحیت گیلان، جاروب و حصیر و مصلای نمایز و ماهی افتد که به همه جهان برند» (لغت نامه: ذیل حصیر).
در سفرنامه استراباد و و مازندران و گیلان آمده است: «انزلی-غازیان- اهل شان حصیر می بافند و قلیل ابریشم و کنجه و … میان پشته حصیر هم می بافند، ولی به پای حصیر غازیان نمی رشد« (میرزا ابراهیم گیلانی: ص ۲۰۱).
سیف الدوله نیز در سفرش به مکه با گذشتن از گیلان چنین نقل می کند که: «اسباب خانه و زندگانی اهل این ولایت (گیلان) بیش تر از چوب و برگ درخت و علف چنگل است. ظروف و اسباب طبخ آن ها از گل است…حصیرهای خوب از علف می بافند» (ص ۳۷).
مارسل بازن نیز نوشته است: «عامل دیگری که به رشت گیلان ویژگی غیر قابل انکاری می دهد، اهمیت فعالیت حصیربافی است» (صص ۲۵۹، ۴۲۶)
با توجه به نمونه های دیگر، مشخص می شود که در سده های گذشته حصیر گیلان از کیفیت و شهرت بسزایی برخوردار بوده است.